بخش دوم مقايسه داروهايNsaid

بخش دومNsaidمقايسه داروهاي   

عوارض گوارشي:

اين داروها از طريق دو مکانيسم ميتوانند باعث ايجاد عوارض گوارشي شوند: موضعي و سيستميک

تحريک موضعي در بروز زخمهاي گوارشي علامتدار چندان نقشي ندارد. پاتوژنز زخم گوارشي علامتدار اغلب ناشي از مهار سيستميک فعاليت سيکلواکسيژناز موجود در مخاط معده مي باشد. اغلب اين داروها آنزيم سيکلواکسيژناز را بطور برگشت پذير مهار مي کنند ولي آسپيرين بطور برگشت ناپذير مهار ميکند  .

براساس نتايج و کارازماييهاي باليني:

حتي دوز کمي از آسپيرين مثلا ده ميليگرم، ميتواند توليد پروستاگلاندين در گوارش را بطور زيادي مهار کند و به معده صدمه وارد کند. خطر بروز صدمه گوارشي جدي و حائز اهميت باليني با بالا بردن دوز آسپيرين، افزايش پيدا مي کند. پس از قطع آسپيرين ( با دوز پايين) تقريبا 5 الي 8 روز زمان لازم است تا دستگاه گوارش بتواند فعاليت سيکلواکسيژناز-1 و توانايي سنتز پروستاگلاندينهاي محافظ را بازيابي کند.

داروهاي مهارکننده اختصاصي سيکلواکسيژناز-2 مانند سلکوکسيب، نسبت به داروهاي ديگر، کمتر باعث ايجاد عوارض گوارشي ميشوند ولي ريسک بروز اين عارضه با اين داروها از پلاسبو بيشتر است.

داروهاي مهارکننده اختصاصي سيکلواکسيژناز-2 مانند سلکوکسيب،ممکن است از نظر خطر بروز عوارض گوارشي، ايمن تر از ساير داروهاي ديگر باشند ولي همچنان احتمال بروز اين عارضه را افزايش ميدهند.

بيماراني که همزمان آسپيرين و يک داروي مهارکننده اختصاصي سيکلواکسيژناز-2 را دريافت ميکنند، درصورت در معرض خطر بروز عوارض گوارشي، ممکن است به درمان پيشگيري کننده زخم گوارشي احتياج داشته باشند.

 داروهاي غيراختصاصي اين گروه را از نظر ايجاد عوارض گوارشي به سه گروه تقسيم بندي ميکنند  :

1-داروهاي کم عارضه گوارشي: ايبوپروفن و ملوکسيکام در اين گروه هستند

2-اكثر داروهاي با عارضه متوسط گوارشي: در اين گروه هستند، از جمله: ديکلوفناک، مفناميک اسيد، پيروکسيکام، ناپروکسن، تولمتين.

3-داروهاي با عارضه بالاي گوارشي: ايندومتاسين و آسپيرين، بيشترين عارضه گوارشي را دارند.

اين طبقه بندي براساس ميزان دوز معمول اين داروهاست، اگر ميزان دوز از دوز معمول آن بالاتر رود، عوارض هم به همان نسبت زياد ميشود. مثلا ايبوپروفن هرچند جز گروه کم عارضه گوارشي قرار ميگيرد ولي با دوز دوبرابر دوز معمول به اندازه ايندومتاسين عوارض جانبي گوارشي دارد.

براساس نتايج يک فرابررسي بزرگ از کارازماييهاي باليني درارتباط با عوارض گوارشي اين داروها، متوسط طول مدت از زمان شروع مصرف تا زمان بروز عارضه گوارشي 84 روز بود؛ اين زمان در مورد ايندومتاسين تنها 7 روز بود. همچنين در اين مطالعه، ترتيب احتمال بروز عارضه گوارشي به صورت زير گزارش شده است.

ايندومتاسين ( بيشترين عارضه، خطر نسبي: 2.25) ، ناپروکسن ( خطر نسبي: 1.83 )، ديکلوفناک ( خطر نسبي: 1.73)، پيروکسيکام ( خطر نسبي: 1.66)، ايبوپروفن (کمترين عارضه، خطر نسبي: 1.43)، ملوکسيکام (کمترين عارضه، خطر نسبي: 1.24  ).

مطالعات همگروهي پيشنهاد کردند که اتودولاک بطور معنادار عوارض گوارشي کمتري از ناپروکسن ايجاد ميکند  .

کتورولاک:: کتورولاک که در فرابررسي بالا ارزيابي نشده بود، عوارض گوارشي بالايي ايجاد ميکند، مخصوصا هنگامي که در دوز بالا، يا بيماران با سنين بالاتر و يا بيشتر از 5 روز مورد استفاده قرار ميگيرد. يک مطالعه به اين نتيجه رسيد که کتورولاک، 5.5 برابر از بقيه داروها باعث بروز عوارض گوارشي ميشود و به همين دليل عوارض گوارشي و همچنين عوارض کليوي، بايد به مدت محدود ( حداکثر 5 روز ) مورد استفاده قرار بگيرد  .

- کالج انجمن متخصص گوارش امريکا، افراد را از نظر عارضه گوارشي به سه گروه تقسيم ميکند  :

1-ريسک بالا درصورت:

سابقه زخم گوارشي پيچيده به خصوص زخم اخير

وجود بيش از دو ريسک فاکتور

2-ريسک متوسط در صورت وجود يک الي دو ريسک فاکتور. شامل

سن بالاي 65 سال

درمان با دوز بالاي  

سابقه زخم گوارشي غيرپيچيده

مصرف همزمان آسپيرين حتي با دوز پايين، کورتيکواستروئيدها يا ضدانعقعادها

3-ريسک پايين: درصورت عدم وجود ريسک فاکتور  .

https://telegram.me/joinchat/A3i4R0CfVqESpHUmABgVsA